Nang maitim ang screen, natutunan kong hindi pagtatapos ang Aviator Game—kundi pagsisigla. Sa bawat paghinto, nakikita ko ang aking sarili. Walang hack, walang prediction—pagsasayaw ng hininga ang tunay na pananagutan.

Nalaman kong ang tagumpay ay hindi tungkol sa bilang—kundi sa katahimikan sa pagitan ng mga takbo. Bilang isang psychologist mula sa Brooklyn na may kaluluwa ng manlalaro, natutunan kong ang Aviator ay hindi kasiyano—kundi salamin.

Nakaroon ako ng pag-unawa na ang Aviator Game ay hindi tungkol sa pananalo—kundi sa pagiging maayos. Sa kahiliman, natutunan kong ang tunay na yaman ay nasa katahimikan, hindi sa mga spin.

Nang magsimba ako sa Aviator, hindi ko ito ginawa para manalo—kundi para magpahinga. Sa tahimik na pagitan ng spins, naririn ko ang aking puso. Ito ay meditasyon, hindi palabuan.

Nag-isip akong isang psychologist mula sa Brooklyn na ang Aviator ay isang laro para manalo—hanggang sa aking nalaman na ang tunay na laban ay ang hininga. Hindi ito tungkol sa peras o algorithm, kundi sa tahimik na pagsasalaysay ng sarili.

Nalaman kong hindi lang tungkol sa panalo ang Aviator—kundi sa tahimik na sandali sa pagtungo. Sa bawat takeoff, nakikita ko ang sarili ko: hindi manlalaro, kundi isipin.

Nung unang paniniwala kong ang panalo ang layun—hanggang sa isang gabi, naramdaman kong ang bawat paghinto ay higit sa pera. Ang Aviator ay hindi laro, kundi pagtitiyaga na nagtuturo ako maghinga.

Nakita ko na ang Aviator ay hindi tungkol sa panalo—kundi sa tahimik na hininga habang umakyat ang eroplano. Ang tunay na panalo ay ang paghinto, hindi ang pagpindot.

Nakita ko na ang Aviator ay hindi tungkol sa panalo—kundi sa kapayapaan. Sa mga tahimik na sandali pagkatapos ng laro, natutunan kong huminga muli at mabuhay ang tunay na sarili.