Nang maitim ang screen, natutunan kong hindi pagtatapos ang Aviator Game—kundi pagsisigla. Sa bawat paghinto, nakikita ko ang aking sarili. Walang hack, walang prediction—pagsasayaw ng hininga ang tunay na pananagutan.

Nakaroon ako ng pag-unawa na ang Aviator Game ay hindi tungkol sa pananalo—kundi sa pagiging maayos. Sa kahiliman, natutunan kong ang tunay na yaman ay nasa katahimikan, hindi sa mga spin.

Nang magsimba ako sa Aviator, hindi ko ito ginawa para manalo—kundi para magpahinga. Sa tahimik na pagitan ng spins, naririn ko ang aking puso. Ito ay meditasyon, hindi palabuan.

Nakita ko na ang Aviator ay hindi tungkol sa panalo—kundi sa kapayapaan. Sa mga tahimik na sandali pagkatapos ng laro, natutunan kong huminga muli at mabuhay ang tunay na sarili.