Nag-isip akong isang psychologist mula sa Brooklyn na ang Aviator ay isang laro para manalo—hanggang sa aking nalaman na ang tunay na laban ay ang hininga. Hindi ito tungkol sa peras o algorithm, kundi sa tahimik na pagsasalaysay ng sarili.

Nalaman kong hindi lang tungkol sa panalo ang Aviator—kundi sa tahimik na sandali sa pagtungo. Sa bawat takeoff, nakikita ko ang sarili ko: hindi manlalaro, kundi isipin.

Nang mabubuloy ang screen, nakita ko ang sarili kong pagkakasalanan. Hindi ito paglalaro—kundi pagsisilay at pakikinig sa bawat pagtatakas. Ang tunay na panalo ay nasa katahimikan.

Nung unang paniniwala kong ang panalo ang layun—hanggang sa isang gabi, naramdaman kong ang bawat paghinto ay higit sa pera. Ang Aviator ay hindi laro, kundi pagtitiyaga na nagtuturo ako maghinga.

Nakita ko na ang Aviator ay hindi tungkol sa panalo—kundi sa tahimik na hininga habang umakyat ang eroplano. Ang tunay na panalo ay ang paghinto, hindi ang pagpindot.